بە مناسب روز دانشجو
هیمن آلان
١٦آذر روزی است کە ارادەی دانشجویان متجلی شد و علیە ارتجاع و واپسگرایی قیامی تاریخی صورت گرفت، کە تمام ایران را در بر گرفت. روز دانشجو مبین روزی است کە دانشجویان از قالب محدودی کە سیستم آموزشی بر آنان تحمیل کردە بود بیرون آمدند. سیستم های توتالیتر همیشە از ارادە جنبش دانشجویان در هراس بودە اند برای همین خواستەاند دانشگاە را بە مرکزی صرفا علمی کە هیچ رویکرد اجتماعی و سیاسی ندارد تبدیل کنند و نقش دانشجو را بە مثابە کاراکتر اصلی اعتراضات بە موجودی خنثی تقلیل دهدند.
١٦آذر در ایران بە یاد آورندە تصمیمی قاطع و سیاسی است کە از جانب سە دانشجو بە نام های مصطفی بزرگ نیا، احمد قندچی و مهدی شریعت رضوی علیە دیدار رسمی ریچارد نکسون معاون رئیس جمهوری آمریکا و از سرگیری روابط ایران با بریتانیا اتخاذ شد. در آن زمان دانشجویان با اگاهی سیاسی و داشتن روحیەی انقلابی قدرت خوانش و تحلیل مسائل را داشتند برای همین در آن فضای بستە و خفقان آور توانستند اعتراضات مدنی را پیش ببرند.
حادثە ١٦ آذر ١٣٣٢ بیانگر واقعیتی است کە دانشجو دارای نقشی رادیکال و انقلابی است و بایستی در صحنە سیاست حضوری پر رنگ داشتە باشد. امروزە سیستم جمهوری اسلامی درصدد است تا این نقش را کم رنگ کند و با تقلیل مطالبات دانشجویی بە مسائل صنفی و تاسیاستی می خواهد ارادەی سیاسی آنان را از بین ببرد. البتە مسائل صنفی دانشجویان بسیار مهم است اما دانشجو در وهلە اول باید یک کنشگر سیاسی اجتماعی باشد.
سیستم جمهوری اسلامی در طول حاکمیت خود علیە دانشگاە و دانشجویان هموارە رویکردی خصمانە داشتە و با سرکوب و اختناق سعی در کنترل آن داشت. حوادثی نظیر قتلعام کوی دانشگاە ، سرکوب دانشجویان در مراسم یاد بود قربانیان هواپیمای اکراینی و سرکوب و قتلعام دانشجویان در انقلاب زن زندگی آزادی بیانگر اوراق سیاهی از تاریخ ظلم و خفقان جمهوری اسلامی علیە دانشجویان است.
امروزە دانشجویان با الگوپذیری از قیام ١٦ آذر، هموارە در حال مبارزە و تلاش هستند و با وجود سیاست های کثیف سیستم جمهوری اسلامی کە با ترویج فساد و فحشا در دانشگاە ها سعی در ابطال روحیەی انقلابی دارد، در صدد احیای آن شور و هیجان سیاسی و اجتماعی هستند کە نیروی محرکە جامعە است. دانشجو مرکز ثقل فعالیت های سیاسی است و بایستی با تعهد و تمرکز بە مبارزە و تلاش بە پردازد.
پیگری مطالبات صنفی دانشجویان از ابتدایی ترین حقوقی است کە سیستم هیچگاە آن را بە رسمیت نشناخت. وضعیت نامطلوب خوابگاەها، پایین بودن کیفیت غذا، عدم وجود امکانات پیسرفتە آموزشی، فرسودە بودن زیر ساختهای فنی و عدم حمایت های مالی از مهم ترین مسائل صنفی است.