تاریخ را نباید وصف حال شخصیت‌ها و قهرمانان دانست. تاریخ نمود بیرونی تمامی تلاش‌ها، جان‌فشانی‌ها و مقاومت‌های جمعی و فردی اجتماعات انسانی است. پس هنگامی که از تاریخ صحبت به میان می‌آوریم در واقع در عرصه و بعد اجتماعی ـ سیاسی باید از تاریخ مقاومت و تاریخ استبداد، استثمار و زورگویی فصلی نو را باز کنیم. در این رابطه تاریخ ایران و حکومت‌های پدید‌آمده در این جغرافیا را در همین چارچوب هستی شناسانه‌ِی تاریخی تحلیل و ارزبابی باید نمود. دستگاه سیاسی و حکومت‌داری ایران( خسروانی) بنا به تعریف تمامیت خواهانه و استبدادی خود از رابطه‌ی خویش با خلقهای ایران، در طول تاریخ از انجام هر روش و راهی برای موفقیت در سیاست بی‌اراده و تسلیم‌سازانه‌ی فرد و خلقهای ایرانی رویگردان نبوده است. زندان، شکنجه و اعدام سه ضلع مثلثی هستند که سیاست و پروژه‌های تنبیهی و همگون‌سازانه‌ی حکومت و دولت‌های ایران بر آن تکیه و اصرار داشته و دارند. حکومت جمهوری اسلامی ایران را می‌توان نمود بیرونی و بهینه‌سازی شده‌ی سیستم استبدادی لزومأ تاریخی حاکم بر خلقهای ایران دانست. پس از سال 1357 حجم عظیمی از تحقیر، شکنجه، ترور و در نهایت اعدام در هیچ زمان و مکان دیگری از تاریخ این مملکت بدین شکل گسترده،عریان و مستمر قابل مشاهده نبوده و نیست. سیاست و پروژه‌های تنبیهی و تشویقی که با دستگیری و اعدام انقلابیون از سال 57 تا دهه‌ی 70 خورشیدی ادامه داشت بر دو اصل بنیادین اعدام و تواب‌سازی تکیه داشت. مقاومت شخص انقلابی مترادف با اعدام و خیانت او موازی همکاری و تواب شدن بود. پروژه‌ی اعدام و تواب‌سازی به شدت تأثیر خود را بر فضای سیاسی و فعالان و انقلابیون آن دوران گذار نهاد. دستگاه تواب‌ساز وزارت اطلاعات تمام تلاش خود را برای از میان برداشتن و استحاله‌ِی تمامی جریان‌ها و انقلابیون را به خرج داد. نمود این امر برگزاری دادگاه‌ها، اعترافات و ندامت نامه‌های گسترده و فراگیر از احسان طبری گرفته تا ابطحی است. اما تنها موردی که دستگاه تواب‌ساز و اعدام محور را دچار چالش و شکست کرد دستگیری شیرین علم‌هولی، فرزاد کمانگر، فرهاد وکیلی و علی حیدریان بود. چرا که آن‌ها با مقاومت بی‌نظیر و مثال‌زدنی خود تا آخرین نفس، زیر چرخ دنده‌های شکنجه، زندان و اعدام خرد نگردیدند و تسلیم دستگاه تواب‌ساز حاکمیت نیز نشدند. این موضوع را باید نقطه عطفی در تاریخ خلقهای ایران به حساب آورد. نقطه‌ای که شکنگاه و تسلیمیت سیستم خودکامه‌ی جمهوری اسلامی ایران را نمایان و رقم زد. البته این مقاومت و ایثار تا پای جان را نباید منحصر به این شهیدان دانست، در واقع آنان بازنمود مقاومتی تاریخی‌اند که مزدک‌ها، مانی‌ها، خسرو گلسرخی‌ها و طیمور بانیارانی‌هایی که از متن خلقهای زحمت‌کش و فردوست برخواسته‌اند را در گستره‌ی خویش جای داده است.
در هشتمین سالروز اعدام معلم فرزانه فرزاد کمانگر و همبندانش شیرین علم‌هولی، فرهاد وکیلی، علی حیدریان و مهدی اسلامیان ضمن گرامیداشت یاد و خاطره‌ی این شهیدان و همه‌ی آنان که جان خویش را فدای آزادی و عزت انسانیت نموده‌اند، با همه‌ی شهدای راه آزادی تجدید میثاق می‌نماییم.
مجلس حزب حیات آزاد کوردستان‌ـ پژاک
۸.۵.۲۰۱۸
