طناب دار، صدا و نوای آزادی را سرکوب نخواهد کرد
اعدام به معنای به دارآویختن است و حاکمیت ایران نیز از آن بعنوان راهکاری برای سرکوب و نابودی فریادهای درآمیخته با آزادی، استفاده می‌نماید. فریادی که از هویت و اراده‌ای سخن میگوید. هویتی که ریشه بر این خاک زده و ما حصل سالها زیستن است. هویتی که تاریخ و فرهنگی را بیان می‌دارد… برای جامعه و خلقی که با هویت راستین خویش در ادوار گوناگون زیسته است، سلب و انکارآن از سوی نظام حاکم و مقتدر به معنای مرگ است، از همینرو است که در کنار طناب دار، فریاد می‌زند، «شاید بتوانید زندگی‌ام را از من بگیرید، ولی شرف هرگز» فریاد آزادی‌ای که امروز در سراسر ایران سرداده میشود، تنها متعلق به چند ماه گذشته نیست، این فریاد به بلند‌ای کوهستان‌های زاگرس، رسا است و به فرهنگ عمیق جوامع زاگرسی باز میگردد. همان فرهنگ عمیقی که نظام دولت و اقتدار را به ستوه آورده است. همان فرهنگی که امروز به رمز پیروزی خلق‌ها و بویژه زنان مبدل گشته است.
خلقهای ایران امروزه به جرم مفسد فی الارض بودن مورد تجاوز و شکنجه و در نهایت اعدام قرار میگیرند، مفسد فی الارضی که دولت او را کریه و بدنام نشان میدهد در تعریف جامعه به عنوان شهید از او نام برده میشود و به سمبلی برای آزادی تبدیل میگردد، می‌توان گفت تعریف جامعه از اراده، جامعه، مبارزه، شهید و… بسیار متفاوت از یکدیگر بوده و زین پس دیگر تعاریف نظام دولتی و اقتدارگر برای جامعه حائز اهمیت نخواهد بود. مشاهده نمودیم که چگونه خلق کورد و بلوچ در کنار هم و برای هم، فریاد آزادی سرمی دهند. بدون شک هنرمندان در راستای ایجاد تعاریف و مفاهیمی که حقیقت خلقهای کورد، بلوچ، آذری، گیلک، مازنی و … را روایت میکند نقشی بسیار مهم ایفا می کنند، زیرا رسالت تاریخی و مهم هنرمندان در این دوران، بیان همین حقیقت‌هاست .
همچون مرکز فرهنگی-هنری بیستون یاد و خاطره‌ی شهدای راه آزادی را گرامی می داریم و بیان می‌داریم که خلق‌مان در شرق کوردستان و ایران، واژگان بسیارعظیمی را به دایره‌ی ادبیات مبارزاتی‌شان اضافه نمودند. این ادبیات و فرهنگ از اهمیت خاصی برخوردار است و باید پابرجا بماند.
مرکز فرهنگی و هنری بیستون
۱۷/۱۲/۲۰۲۲