اعتصابات کارگری نیاز به پشتیبانی جنبش مردمی دارد
اعتصاب کارگران حوزه نفت، گاز و پتروشیمی در ایران در اعتراض به وضعیت بد معیشتی و اقتصاد رقت‌بار کشور، به‌مثابه یک حق دموکراتیک آغاز شده و مورد حمایت داخلی و خارجی قرار گرفته. همچو «جامعه دموکراتیک و آزاد شرق کوردستان(کودار)» حمایت خود از این مبارزه دموکراتیک را اعلام می‌داریم.
پیش از انقلاب ۵۷ کارگران ایران به مدت چهار دهه مبارزه بالاخره بسیاری حقوق دموکراتیک خود را بدست آوردند اما پس از انقلاب و در اولین دهه پس از آن جمهوری ولایی همه آن دستاوردها را به باد داد. اعتصاب کارگران حوزه نفت، گاز و پتروشیمی در ایران پس از گذشت تنها ۴ روز از انتخابات ریاست‌جمهوری، نشانه اوضاع اقتصادی رقت‌بار همه اقشار جامعه ایران است. این اعتصاب، زنگ نیاز به یک خیزش و جنبش مردمی را به صدا درآورده. خود این اعتصابات نیز نیاز به پیشتیبانی جنبش مردمی دارد. وضعیت کارگران در اصل بیانگر وضعیت کل جامعه می‌باشد. کارگران در کارزار بزرگ خود در اعتراض به نابرابری در پرداخت‌ها و وضعیت بد معیشتی خود معترض‌اند. از بازنشستگان گرفته تا کارکنان، با اعتصاب‌های گسترده و انتشار بیانیه‌های اعتراضی و راهپیمایی در اقصا نقاط ایران، حقوق از دست‌رفته‌شان را مطالبه می‌کنند. بی‌اعتنایی نظام به حقوق کارگران و فریادهایشان به این دلیل است که اعتصابات را مسئله‌ای امنیتی برای حکومت و دولت تلقی می‌کنند. نظام، حوزه نفت را به جهنم فلاکت‌بار معیشت کارگران در ایران در راستای منافع و سود کلان خود مبدل کرده. آن حوزه با آن حجم آلودگی رانتی و فسادمحور، هیچ معیشتی دربرندارد و تنها به فرسودگی کارگران، بیماریهای صعب‌العلاج و رقت زندگی می‌انجامد. بیماریهای سخت و مرگ پیش از بازنشستگی، وضعیت مرگباری است که سرمایه‌داری ایرانی برای طبقه کارگران به وجود آورده. این درحالی است که در راستای سود کلان «به بهای زندگی کارگران، نفت و گاز تولید می‌کنند». وارت نفت رژیم در مصوبه خود اعلام کرده که در قبال امنیت کارگران هیچگونه مسئولیتی برعهده ندارد. از یک طرف بورس‌بازان رانت‌خور و بخش شبه‌خصوصی و از طرف دیگر پیمانکاران رابطه‌ای «دولت پنهان» حوزه نفت را به انحصار درآورده و آن را به بهای خون و جان کارگران به ثروت ملی تبدیل می‌کنند. ثروتی که طبقه کارگر از آن هیچ سهمی ندارد. مبارزات کارگری به اندازه عمر صنعت نفت تاریخچه دارد که سراسر مملو از تبعیض، سرکوب و تضییع حقوق بوده.
مسلما فراتر از مطالبه رعایت حال کارگران، افزایش حقوق و توجه به آنان، باید به شیوه‌ای رادیکال این معضل تاریخی را در ایران با قیام و جنبش مردمی به موفقیت رساند. اعتصابات اخیر کارگران مورد توجه و حمایت سازمان‌ها و اتحادیه‌های جهانی قرار گرفته. در ایران اما حل بحران‌های زندگی و معیشت کارگران، منوط به اصلاح در کل ساختار نظام کشور است که زمامداران نظام چنین خیالی در سر ندارند، پس قطعا تنها زمانی اعتصابات عمومی می‌تواند به نتیجه برسد که آن را به سطح «جنبش اعتراضی مردمی» ارتقاء داد. مسئله فراتر از حقوق و مزایای ماهانه، مسئله زندگی و قیام برای آن است. بدلیل اینکه اعتصابات اخیر، نظام را به هراس انداخته و باید آن را به‌نحوی تکرار خیزش آبان ۹۸ برشمرد، دولت در کمال بی‌شرمی فرافکنی کرده و مسئولیت بحران‌های عدیده را به گردن نمی‌گیرد. بسنده‌کردن به افزایش ناچیز حقوق ماهانه کارگران قرارداد موقت، پیمانکار و روزمزد و یا قرارداد رسمی، تقلیل دادن زندگی شرافتمندانه به حدی نازل‌تر از قیام رادیکال برای یک زندگی عادی و شرافتمندانه خواهد بود.
همچو «جامعه دموکراتیک و آزاد شرق کوردستان(کودار)» ضمن حمایت از اعتصابات عمومی کارگران ایران اعلام می‌داریم که در وضعیت کنونی، کارگری باقی‌نمانده که به بردگی کشانده نشده باشد، لذا راه‌حل دموکراتیک، خیزش سازمان‌یافته مردمی و مطالبه حقوق نه تنها در کارخانه‌ها، بلکه در خیابان با ایجاد جنبش مردمی ممکن می‌گردد. چون کودار برای یک خیزش فراگیر با تشکیل جنبشی کارگری مشترک و متحد تحت رهبریت و پیشاهنگی خودمدیر خلقمان آماده‌ایم و از تمامی طبقات و اقشار جامعه بویژه کارمندان و کارگران سایر حوزه‌ها، روشنفکران و فعالان جامعه مدنی، جوانان و زنان دعوت به عمل می‌آوریم که در راستای تحقق یک جنبش مردمی رادیکال و خودمدیر در تمامی عرصه‌ها از اعتصابات عمومی کارگران پشتیبانی نمایند. در صورت سیستماتیزه‌کردن سازماندهی حرکت کارگری، اعتصابات بصورت ریشه‌ای به نتیجه خواهد رسید. پیروزی بزرگ کارگران با مبارزات رادیکال و خودمدیر ممکن می‌گردد.
جامعه دموکراتیک و آزاد شرق کوردستان (کودار)
۰۲-۰۷-۲۰۲۱