ریاست مشترک حزب حیات آزاد کردستان پژاک به مناسبت سالروز انعقاد پیمان ننگین لوزان بیانیه‌ای کتبی منتشر کرده می‌گوید:”ضروریست جریان‌های کردستانی با بازنگری خطمشی از رویکرد کهنه و عقب‌افتاده که اعتبارش را در سیستم جهانی از کف داده است خویش را نجات دهند.”
ریاست مشترک حزب حیات آزاد کردستان-پژاک در بیانیه‌ای به مناسبت انعقاد پیمان لوزان اعلام کرد:”آنچه مایه نگرانی و تهدید می‌باشد ماندن برخی نیروهای منطقه‌ای و کردستانی پیرامون رویکردهای به حاشیه رانده شده پارادایم برهه‌ی توافقنامه لوزان و اصرار آنان بر تحجر و عقب‌افتادگی است. وجود پارادایم دمکراتیک یا در نمونه عینی ملت دمکراتیک که می‌توان آنرا گسترده‌تر و پیشترفته‌تر از رویکردهای مداخله‌گرانه جستجو کرد رغبت‌آمیز و رهایی‌بخش می‌باشد.”
متن بیانیه ریاست مشترک پژاک به این شرح است:
“با واکاوی دقیق تحولات جاری در خاورمیانه متوجه می‌گردیم که پس از یک سده لوزانی دیگر آپوآسا در زمین خاورمیانه نشو می‌کند و مداوما مرزهای تحمیلی و نامیمون را به سخره می‌گیرد. روند امور و ضعف مفرط نهادهای بین‌المللی همچون سازمان ملل که در کما بسر می‌برند فروپاشی پیاپی توافقنامه‌های بین‌المللی منعقد شده توسط ابرقدرت‌ها را که با هدف شانه خالی کردن و سلب مسئولیت در قبال هزینه‌ها علیه کشورهای مطبوعشان به کناری می‌نهند. همچنین به منظور جهت‌دهی نیروها و فعال نگه‌داشتن خویش اقدام می‌کنند. تمام موارد مذکور حاکی از مرحله‌ی گذار می‌باشند. مورد حائز اهمیت این است منطقه بر مبنای خواسته‌های نوین سیستم سرمایه‌داری یعنی مرحله ماقبل جهانی طرح‌ریزی نشده است. اگرچه مرزهای ساختگی در خاورمیانه در چهارچوب پارادایم کهنه استعمارگری متکی به سیستم دولت-ملت تعیین شدند. اکنون که سرمایه‌داری فارغ از تمام مسائل دوران خویش مرزهای دولت- ملت را مانعی سد راه خود نمی‌داند شاهد تلاش‌های سایکس‌پیکو و لورنس‌های سده بیست‌ویک برای تغییر نقشه‌های منطقه می‌باشیم.
در چنین شرایطی لزوم خودسازماندهی در چهارچوب پارادایم و اندیشه‌ای توانبخش و نیرومند خلقی می‌باشد تا در میانه کشمکش‌ها و رقابت نیروهای جهانی و اقلیمی خویش را به سواحل امن و آرامش رساند.
بدون شک آنچه مایه نگرانی و تهدید می‌باشد ماندن برخی نیروهای منطقه‌ای و کردستانی پیرامون رویکردهای به حاشیه رانده شده پارادایم برهه‌ی توافقنامه لوزان و اصرار آنان بر تحجر و عقب‌افتادگی است. وجود پارادایم دمکراتیک یا در نمونه عینی ملت دمکراتیک که می‌توان آنرا گسترده‌تر و پیشترفته‌تر از رویکردهای مداخله‌گرانه جستجو کرد رغبت‌آمیز و رهایی‌بخش می‌باشد.
فلذا ضروریست جریان‌های کردستانی با بازنگری در خطمشی از رویکرد کهنه و عقب‌افتاده که اعتبارش را در سیستم جهانی از کف داده است خویش را نجات دهند. عقب‌افتادگی زمینه تحمیل توافقنامه دیگری را فراهم می‌نمایند که در آن کردها و جامعه‌ی کردی جایگاه و موقعیتی در آن نخواهند داشت. راهکار و حل این مسئله گام برداشتن در چهارچوب پارادایم آزادیخواهی است.”
ریاست مشترک حزب حیات آزاد کردستان- پژاک
٢ مرداد ١٣٩٨/ ٢٣ ژوئیه ٢٠١٩”
