دیانا اورین –
تاریخ تولد هشت مارس؛ تمثیل شروع مبارزه ی زنان برای دستیابی به حقوق مساوی با مردان؛ درهشت مارس 1857 در آمریکا در شهر نیویورک کارگران زن شاغل در کارخانه ی کونفکسیون و تکستیل در اعتراض به دستمزد پایین، ساعات طولانی کار و شرایط غیرانسانی اشتغال دست به اعتصاب زدند. اما این آغازی بود برای قتل عام صدها زن کارگرو سرآغاز مقاومت و مبارزه ی زنان علیه بردگی، استثمار و خشونت. هرچند این آخرین قتل عام نبود بلکه شروع و تداومی بود برای استعمار و نسل کشی زنان. وضعیت زنان از آن زمان تاکنون نه تنها بهبود نیافته، بلکه بر شدت خشونتها و تبعیض های جنسیتی افزوده شده است. روزانه شاهد قتل عام زنان تحت عنوان ناموس، دین و بهانه های مختلف در گوشه و کنار جهان هستیم. فرخنده در افغانستان در آتش ایدئولوژی مذهبی سوزانده می شود، زنی مقابل چشمان فرزندش سنگسار می شود و فریناز در مهاباد قربانی نگاه کور جامعه ی ضد زن می شود، زنان عراق و سوریه برده ی جنسی مذهبی می شوند و سرگذشت دردناک هزاران زن دیگر، مثال بارزی در این زمینه است. بدون شک سرمنشا این بحران، سیستم سرمایه داری و هژمونی مردسالاری حاکم بر جامعه است که هر زمان زنان را به حاشیه رانده و به ابزاری تبلیغاتی و جنسی مبدل ساخته است. بنابراین رهایی زن تنها با سرنگونی سیستم سرمایه داری که در ذات خود سلطه جو، استثمارگر و سرکوب گر است، میسر می شود. زنان ایرانی که تحت سلطه ی ساختارهای مرد سالارانه و مذهبی قرار دارند، هر زمان روز هشت مارس را با شعار” انقلاب نکردیم تا به عقب بازگردیم” سالی دیگر را می گذرانند. در قوانین شرعی، فرهنگ و اخلاقیات رسمی ایران هر زمان زن را به عنوان نیمه انسان تلقی کرده اند. زنان ایرانی مجبورند در دنیای واقعی قوانین ضد زن، حجاب اجباری، کنترل روزنه های زندگی فردی، محرومیت از کار، سنگسار، ازدواجهای اجباری و در سنین پایین و فرهنگ و اخلاقیات اسلام را به زور و شلاق تحمل کنند. در دنیای امروزین سرمایه داری ایران، مسئله ی اشتغال زنان و بیکاری نیز موضوعی لاینحل است. چون سیستم ایران، زنان را از نظر فرهنگی و اقتصادی تحت سلطه ی خویش قرار داده است. این سیستم هم در عرصه ی کارمزدی زنان را به حاشیه ترین مشاغل می راند و هم با بکارگیری مشاغل خانگی رایگان در راستای بازتولید کردن، نیروی جسمانی، عاطفی و نیروی کار آنان را مورد استثمار مضاعف قرار می دهد.
زنان ایران، در معرض انواع خشونتهای خانگی، اجتماعی و دولتی قرار دارند و در کنار اینها آسیبهای گسترده ی اجتماعی از قبیل اعتیاد، روسپیگری، کارتن خوابی، اسیدپاشی و خودکشی وجود دارد و در خانواده، محیط کار، جامعه و درهمه ی ابعاد زندگی مورد بی عدالتی قرار می گیرند. در سالهای اخیر فشار و سرکوب زنان از راههای گوناگون افزایش یافته است. گسترش شمار زندانیان سیاسی، مدنی، حقوقی و فرهنگی مثالی بارز در این زمینه است و این موضوع بیانگر هراس سیستم از بیداری و مبارزه ی زنان است؛ چون به این مهم آگاهند که آزادی و دمکراسی از رهگذر مسئله ی زنان است. بنابراین می بینیم فاشیسم ایران، زنان را در میان خانه و با همسرداری و بزرگ کردن فرزندان به بردگی کشانده و به همه ی دسترنج آنان تعرض کرده است. برای تغییر قوانین موجود و برابری حقوقی- سیاسی کامل زنان و به موازات آن طرح مطالبات اجتماعی و تحقق آن نیاز به مبارزه ای رادیکال و استرتژیک است. لازمه ی این جنبش و مبارزه، اتحاد و همبستگی زنان است.
بی گمان زنان کورد پیشگامان این مبارزه اند و معنا و مفهوم روز جهانی زن را در جوهر و اصل آن به انجام می رسانند و این روز را روزی برای جشن و شادی ارزیابی نمی کنند؛ بلکه هر سال کاستی ها، دستاوردها و موفقیتهای خود را ارزیابی کرده و بر اساس آن مبارزه ی خود را در بالاترین سطح گسترش داده و ایدئولوژی زن را در همه ی ابعاد اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و اقتصادی توسعه می دهند و مجادله ی خویش درمقابل جنسیت گرایی و فاشیسم را ارتقاء داده و این مجادله را بر اساس پیاده کردن مدل دمکراتیک در کوردستان و خاورمیانه به پیش می برند. این مبارزات نه تنها بعد نظامی، بلکه ابعاد ایدئولوژیک و تئوریک نیز دارد و مدلی نو برای حیاتی نو است. بنابراین زنان تجلی آزادی و کلید دستیابی به دمکراسی در جامعه هستند. روز هشت مارس تنها یک روز نیست، بلکه روزهای هشت مارس یک هدف است و تنها روزی که بایستی در تقویمها وجود داشته باشد، نیست بلکه باید در صفحات تاریخ ثبت شود. روز هشت مارس باید روز پیروزیها و کسب موفقیت باشد. روز دفاع از دسترنج و حیات و هویت زنان باشد. بر این اساس، هر روز را به روز زنان مبدل کردن بسیار مهم است. هر روز و هر آن، مبارزه و مقاومت باشد. ارمغان هشت مارس زنان قهرمان کورد به زنان جهان الگوی “مبارزه و مقاومت تا دستیابی به آزادی” است و این بهترین ارمغان برای همه ی زنان دنیاست. “کژار” جامعه زنان آزاد شرق کوردستان نیز همانند چتر حمایتی زنان به ویژه زنان شرق کوردستان است و محدودیتی در این مورد وجود ندارد و شامل همه ی زنان ایرانی اعم از فارس، آذری و سایر اقلیتهای دینی و مذهبی است که می توانند با الگو گرفتن از زنان مبارز کورد، خود را سازماندهی کرده و برای احقاق حقوق خویش مطابق با ارزشهای اخلاقی و انسانی، مبارزه ای پولیتیک را بیش از پیش گسترش داده و تا دستیابی به حیاتی آزاد به مبارزه ی خویش ادامه دهند؛ زیرا مبارزه و جنبشی انقلابی متضمن رهایی زنان است.
